Dat Triple ThreaT zichzelf bewezen heeft, is een understatement. De jongerenstichting is al uitgeroepen door Club van het Jaar (door NOC*NSF), won het Appeltje van Oranje van het Oranjefonds en een ondernemerswedstrijd, kreeg meerdere keren bezoek van koning Willem-Alexander en oprichter Okrah Donkor was in 2018 Haarlemmer van het jaar. Toch kwam dit succes niet vanzelf. Het duurde jaren voordat Triple ThreaT door de basketbalbond, de gemeente en scholen als volwaardig werd gezien. ‘Wij passen niet in een systeem of een hokje.’
‘De positieve impact die basketbal op mij had gehad, wilde ik doorgeven. Met hulp van een stichting die helpt om jongereninitiatieven te ontwikkelen, organiseerden we zes zondagen voor kinderen uit Schalkwijk waarbij we met ze gingen basketballen. Vanaf dag één kwamen daar veel jongeren op af. Omdat wij hetzelfde waren, wisten we hoe we hen moesten bereiken.’
Donkor is vijftien jaar na de oprichting van Triple ThreaT nog altijd minstens zo bevlogen als in die beginjaren. Als kind uit de wijk wilde hij in 2009 maar één ding: jongeren als hij dezelfde kansen geven als hij had gehad.
‘Ik ben half-Ghanees, half-Fries. Na de scheiding van mijn ouders belandden mijn moeder en ik in een flatje in Haarlem-Schalkwijk: een achterstandsbuurt vol migranten, laagopgeleiden en eenoudergezinnen. Al op de basisschool zag ik hoe leeftijdsgenootjes weinig aandacht, tijd en liefde van hun ouders kregen. Mijn moeder moest heel hard werken, maar vroeg wel naar mij en hoe het ging op school en zorgde bijvoorbeeld dat ik op tijd in bed lag. Bij veel kinderen om mij heen was dat anders. Dat was van invloed op hun schoolresultaten. Ze hadden misschien evenveel talent als anderen, maar dat kwam niet uit de verf omdat ze het nut van school niet inzagen, kort sliepen en ongezond aten bijvoorbeeld. En omdat ze geen perspectief hadden, geen rolmodellen om naar op te kijken, ging het van kwaad tot erger.’
De ommekeer
Donkor ontsprong de dans, maar zijn leven kreeg pas echt een positieve wending toen hij het basketbal ontdekte. ‘Alles veranderde. Ik was een jaar of veertien toen ik met basketballen begon. In eerste instantie deed ik dat gewoon op een pleintje in de buurt. Steeds meer jongens sloten zich aan. Bas, een man uit de wijk die op hoog niveau basketbalde, zag ons spelen en nam ons onder zijn hoede. Hij zorgde dat we bij een vereniging konden aansluiten en gaf ons levenslessen mee, ook voor buiten het veld, zoals discipline, omgangsvormen en het belang van je best doen op school. Omdat wij naar hem opkeken, namen we dat van hem aan. En het had effect. We presteerden beter op school en met werk en benaderden anderen met meer respect.’
Op zijn negentiende speelde Donkor inmiddels op hoog niveau basketbal. En hij wilde meer. ‘De positieve impact die basketbal op mij had gehad, wilde ik doorgeven. Met hulp van een stichting die helpt om jongereninitiatieven te ontwikkelen, organiseerden we zes zondagen voor kinderen uit Schalkwijk waarbij we met ze gingen basketballen. Vanaf dag één kwamen daar veel jongeren op af. Omdat wij hetzelfde waren, wisten we hoe we hen moesten bereiken. Dat ging met flyers en door het dragen van T-shirts, maar vooral ging het via via. Wij waren toen ook best alfamannetjes in de wijk: kinderen keken naar ons, de stoere jongens, op. ‘
‘We hebben ons van begin af aan als beweging neergezet. Een merk, dat verder gaat dan sport. De community is onze kracht, waar positieve groepsdruk een effect van is. Dat werkt. Maar omdat we het anders doen dan reguliere sportverenigingen, welzijnsorganisaties en huiswerkinstituten, zijn we in de afgelopen vijftien jaar tegen tal van muren aangelopen.‘
Community
Bij die zes zondagen bleef het uiteraard niet. In vijftien jaar tijd is Triple ThreaT uitgegroeid tot een community met onder andere een basketbalclub met 26 teams, een zaalvoetbalclub, huiswerkbegeleiding, een kapperszaak en een media-afdeling. De stichting organiseert activiteiten en leidt nu ook rolmodellen uit Amsterdam-Osdorp, Alkmaar en Harderwijk op om eenzelfde concept op te tuigen.
‘We hebben ons van begin af aan als beweging neergezet. Een merk, dat verder gaat dan sport. De community is onze kracht, waar positieve groepsdruk een effect van is. Dat werkt. Maar omdat we het anders doen dan reguliere sportverenigingen, welzijnsorganisaties en huiswerkinstituten, zijn we in de afgelopen vijftien jaar tegen tal van muren aangelopen. In eerste instantie werd ons initiatief als supertof gezien, waar onder meer de gemeente ons graag bij wilde helpen. Dat veranderde toen het serieuzer werd. We werden concurrenten van welzijnsorganisaties, maar waren niet opgeleid als social workers. Daardoor nam onze omgeving ons vaak niet serieus en was het een uitdaging om subsidie te krijgen, bijvoorbeeld bij gebrek aan diploma’s of omdat we geen officiële welzijnsinstantie zijn.’
Ook bij de basketbalbond stuitte Triple ThreaT op obstakels. ‘Na verloop van tijd hadden we een team dat Eredivisiewaardig was, maar keer op keer wees de bond onze inschrijving af. Zo konden we geen gelicentieerde scheidsrechter leveren, althans niet op de korte termijn. Geef ons een half jaar om een jongere op te leiden tot scheidsrechter, opperden we. We konden ook een scheidsrechter aantrekken, maar dat past niet binnen onze filosofie en community-gedachte. De bond ging hier niet in mee, want dan moesten ze het ook voor anderen doen. Zo was er steeds wat. Wij passen niet in een systeem of een hokje en hebben maatwerk nodig, maar dat matcht slecht met bureaucratische systemen waarin regels leidend zijn. Door veel te praten, maar ook bijvoorbeeld dankzij de erkenning in de vorm van awards en andere prijzen kon de bond op een gegeven moment niet meer om ons heen.’
Denken in oplossingen
Datzelfde geldt voor het contact met overheidsinstanties als de gemeente Haarlem, al verlopen sommige processen nog altijd moeizaam. Recent nog liep Triple ThreaT tegen een hindernis op. ‘Voor onze sportteams huren we een hal in de gemeente. Die gebruiken we negentig procent van de tijd. Als hoofdhuurder zouden we dolgraag een clubhuisgevoel creëren door meer eigenheid aan de hal te geven, met foto’s bijvoorbeeld. De gemeente sputtert tegen: het zou voor andere clubs niet prettig zijn. Wij snappen dat er regels zijn, maar denken vooral in oplossingen. In dit geval ook weer denk ik dat de gemeente zich onnodig star opstelt, al is onze relatie nu over het algemeen goed en ongenuanceerd. Het laatste woord is er nog niet over gezegd, maar ik heb er alle vertrouwen in dat we er samen uitkomen, al duurt het wat langer dan we zouden willen.’
Ook bij scholen gaan de procedures soms in tegen de werkwijze van Triple ThreaT. ‘Dan krijgen wij de vraag om enquêtes af te nemen en een nulmeting uit te voeren als manier om de groei van studenten te meten, bijvoorbeeld. Maar wij kiezen bewust voor een informele omgang met de jongeren. Als we hen officieel gaan monitoren, doet dat iets met onze band. Er komt dan onbewust meer afstand tussen hen en ons te staan. Dat willen we niet. We zijn wel hun rolmodellen, maar ook één van hen.’
De erkenning die Triple ThreaT in de vorm van de verschillende prijzen kreeg, deed het tij deels keren. ‘De bond, gemeente en scholen konden niet meer om ons heen. Bovendien kennen we inmiddels onze weg in de politiek. We zijn nu een Eredivisieclub en ontvangen financiering. Binnen de bestaande structuren vallen, zullen we waarschijnlijk nooit waardoor we ongetwijfeld nog voor uitdagingen komen te staan, maar onze kracht is het doen. Ook die barrières zullen we dus wel overwinnen.’
Meer informatie
Kijk hier voor meer informatie over Triple ThreaT. Bekijk de gehele serie Gamechangers.
